Als grafisch vormgever en viltkunstenaar heb ik me gepostioneerd in een keurslijf van ongeschreven regels. Hoe hoort het, wat is goed, wat vindt de toeschouwer, wat is van deze tijd.

Om daar even helemaal los van te komen heb ik mezelf de opdracht gesteld 58 (mijn leeftijd) meter koord/lint te vilten met de restrictie, alleen gebruik van natuurlijke wolkleuren en alle tinten geel, de kleur van zon en warmte. Elke keer na ongeveer vier meter gevilt te hebben schreef ik mijn bevindingen op en markeerde dit punt met een kralenslinger. Eerste stop één kraal, tweede twee enzovoorts tot en met de laatste de twintigste. Verdeeld over vijf dagen in ongeveer twintig uur bijna 80 meter gevilt die vervolgens gekrompen is tot 58 meter.

Het was elke keer spannend wat nu te vilten, breed, smal, dik, dun, structuur of niet, welke kleur, welke soort wol. Eigenlijk heb ik steeds gehandeld, zonder te veel na te denken. Soms gingen m’n handen over in een andere beweging waardoor verrassende resultaten ontstonden die ik van te voren niet had kunnen bedenken. Af en toe had ik geen idee wat te doen, maar kwam er als vanzelf een idee naar boven.

Alle (ontwerp-)regels en vooroordelen heb ik proberen los te laten, om de vrijheid te voelen. Gewoon doen, fysiek bezig zijn en meters maken. Regelmatig raakte ik in een flow van niet oordelen en mijn ego opzij zetten. Ik heb heel bewust kunnen ervaren dat ik erop kan vertrouwen dat er wel iets komt.

De laatste hindernis was het exposeren van deze 58 meter. Ook hierin geprobeerd zonder al te veel nadenken het op te hangen en de meters hun werk te laten doen.

Als ik het viltwerk nu zie hangen geeft het me dat gevoel van vrijheid dat ik voor ogen had, een avontuur. Meebewegen met wat is, vertrouwen hebben en me laten verrassen. En of ik het nu wil of niet, mijn eigen eigenheid zit er toch wel in.

Viltflexplek natvilten kunst Den Haag